به گزارش خبرگزاری مهر، در دهه های اخیر و به ویژه از زمان موفقیت تاریخی شوروی سابق در پرتاب ماهواره "اسپوتنیک" در سال 1957، روند ایجاد تحولات علمی از "اشخاص" به "انستیتوها" تغییر مسیر یافته است. در این مراکز علمی و تحقیقاتی حجم قابل توجهی از بودجه ها برای تسریع در تحولات علمی ارائه می شود.
از سوی دیگر گفته می شود "دستیابی به دستاوردهای علمی" در دوران فعلی بسیار سخت تر از گذشته است. مطالعه ای که از سوی برندگان جوائز نوبل سال 2005 صورت گرفته است نشان می دهد که انباشتگی دانش در گذر زمان، مغزهای سرشناس را مجبور ساخته است تا پیش از ارائه دستاوردهای مهم علمی، رنج و سختی بیشتری تحمل کنند.
شاید به همین دلیل است که ارائه تحولات علمی از پروژه های "فردی" به تلاشهای "گروهی" متمایل شده است. برآوردهای صورت گرفته نشان می دهد در قرن بیستم سن متفکران و اندیشمندان علمی و تحقیقاتی که تازه های ابتکاراتی ارائه می کنند 6 سال افزایش داشته است.
بر اساس نظریه ای جدید که از سوی "آدریان بیجان" از دانشگاه "دوک" ارائه شده است، وجود تعادل بین نگرشهای شخصی و مؤسساتی برای ارائه دستاوردهای علمی بهترین گزینه است. این محقق معتقد است مؤسسات علمی بیشترین فایده را از همکاریهای علمی به دست می آورند که مغزهای برجسته و خودساخته در هسته آنها قرار گرفته اند.
به گزارش مهر، محققان می گویند تحولات علمی در تاریخ به واسطه تک مغزها صورت گرفته است. از ارشمیدوس گرفته تا نیوتون و تا انیشتن، نقاط عطف تاریخ علم از بطن "افراد" آغاز شده است و نه "مؤسسات علمی".
در همین حال برخی نگرشهای علمی نیز حاکی از "اغراق"های تاریخی در زمینه ارائه دستاوردهای مهم تاریخ علم هستند. در این زمینه نیوتون مثال خوبی ارائه کرده است. وی گفته است: اگر توانسته ام دستاوردهایی همچون قوانین حرکت و جاذبه را کشف کنم این دستاوردها به واسطه ایستادن بر روی شانه های مغزهای سرشناس قبل از من بوده است.
اکنون این سؤال مطرح می شود که در قرن حاضر آیا بار دیگر تک چهرهایی همچون انیشتن ظهور خواهند یافت و یا وی آخرین حلقه از این زنجیره بوده است؟
نظر شما